واکنش آدم ها به مشکلات و سختی ها شبیه واکنش فلز در مقابل ضربه است؛
بعضی ها مثل «فولاد» نه شکل می گیرند، نه می شکنند، بی هدف می ایستند و از درون، عذاب می کشند؛
بعضی ها مثل «آهن» سعی می کنند قوی باشند، ولی در نهایت، یا خم می شوند یا می شکنند؛
بعضی ها مانند «مس» با ضربه ها ساخته می شوند، حالت می گیرند و بهتر می شوند...
یک ضربه در آنِ واحد می تواند مهلک و کُشنده یا تأثیر گذار و سازنده باشد؛
بستگی دارد به اینکه تو چه کسی باشی!
مهم ترین ارثی که والدین برای فرزندان می گذارند؛
خونه، ماشین و دارایی گزاف نیست...
بلکه دو چیز است:
1. اعتماد به نفس: باور به توانایی خود
2. عزت نفس: احساس ارزشمندی راجب خود
لذت بردن را یادمان ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ
از گرما می‌نالیم،
از سرما فرار می‌کنیم.
در جمع،
از شلوغی کلافه می‌شویم و در خلوت،
از تنهایی بغض می‌کنیم.
تمام هفته منتظر رسیدن روز تعطیل هستیم
و آخر هفته هم بی حوصلگی تقصیر غروب جمعه است و بس.
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﺎﻥ ﺭﺍﺗﺸﮑﯿﻞ می دﻫﻨﺪ،
ﻣﺪﺭﺳﻪ
ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ
ﮐﺎﺭ...
ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﯽﺍﻧﺪﯾﺸﯿﻢ
ﺑﺪﻭﻥ ﻟﺬﺕ ﺍﺯ ﻣﺴﯿﺮ،
ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ می خوﺍﺳﺘﯿﻢ ﺑﮕﺬﺭﻧﺪ...
غم انگیزه ولی صد سال بعد دنیای مجازی رو تصور کنید...
کلی اکانت های بدون صاحب
مثل یک قبر از ما به جا خواهد موند.
نیما یوشیج در تولد یک سالگی پسرش نوشت :
«پسرم یک بهار، یک تابستان، یک پاییز و یک زمستان را دیدی،
زین پس همه چیز تکراریست جز محبت و مهربانی...»
صبر از تسلیم و پذیرش می آید
لیکن
تحمل از مقاومت و مخالفت.
صبر مقدس است . صبر نوعی آشتی و صلح درونی با خود به همراه دارد . در واقع وقتی درباره ی چیزی صبر می کنی ، داری به آن اتفاق میگویی که من با تو موافقنم . تسلیمم . با وقوع تو مشکلی ندارم ، چون از درون با تو همسو و موازی هستم و وجود تو را به رسمیت شناخته و می پذیرم .
در تحمل مقاومت وجود دارد . نوعی مقاومت پنهان . تو داری تحمل می کنی که چه شود ؟؟؟ که بگذرد ...
چه چیز بگذرد ؟؟؟
آن چیزی که نتوانستی وجودش را بپذیری . آن چیزی که تو را به ستیز و جنگ درونی برده است . آن چیزی که در بیرون پیش آمده ، اتفاق افتاده و تو از درون با آن مخالفت ورزیده ای .
بله ، تحمل خوب است . مسکن است . ولی راه حل نیست . تحمل فقط تو را اندکی به جلو پرتاب می کند تا التیامی موقتی و ناپایدار پیدا کنی . ولی با کوچکترین جرقه ، با کوچکترین اتفاق ، مجددا همان نا آرامی قبلی ظاهر می شود . شاید هم با شدت و قدرت بیشتر .
مثبت اندیشی به معنای این که جهان را گل و بلبل ببینیم نیست، اینکه ما بخواهیم بپذیریم که جهان هیچ مشکلی ندارد، نیست.
مثبت اندیشی به این معناست که برای هر مشکلی قطعاً در این جهان خداوند، یک راه حلی وجود دارد و من می توانم آن راه حل را پیدا کنم.
اولین قدم در رابطه با هر حادثه ای که خارج از دایره اراده و اختیار من برای من اتفاق می افتد، بپذیرم. چون دیگر اتفاق افتاده، حالا که پذیرفتم، چه کار کنم؟ این حادثه به دو قسمت است:
یا قابل حل است،
یا قابل تحمل است.
اگر قابل حل باشد، حلش می کنم و اگر قابل تحمل باشد، تحملش می کنم.
امکان ندارد که خداوند عالم در آنِ واحد حادثه ای را بیافریند که تؤامان هم غیر قابل حل باشد و هم غیر قابل تحمل...
صداقت کامل با خود یک تمرین خوب است.
تا چیزی را نپذیریم نمی توانیم آن را تغییر دهیم.
تنها یک دلیل برای شکست انسان وجود دارد و آن
کمبود ایمان به خود واقعی اش
است.
