بزرگترین بیماری ای که انسان گرفتار آن است

انسان حیوان عجیبی است، 

همه چیز را کاوش می کند، 

تا قله ی اورست می رود، 

تا قطب شمال و کره ی ماه می رود، 

ولی هرگز به فکر نمی افتد که سری هم به درون خویش بزند. 

 

این بزرگترین بیماری ای است که انسان گرفتار آن است. 

امروز برای آینده ات چه چیزی داری ارسال می کنی

مثبت فکر کن 

امیدوارانه فکر کن 

به موفقیت فکر کن 

دقت کن!!! چه فرکانسی داری به کائنات می فرستی؟ 

میتونم یا نمیتونم؟!

دارم یا ندارم؟!

میخوام یا نمیخوام؟!

خوشبختم یا خوشبخت نیستم؟!

پولدارم یا بی پولم؟!

موفقم یا ناموفقم؟!

برنده هستم یا برنده نیستم؟!

 

 

هر ارتعاش و در نهایت هر فرکانسی به منبع خود یعنی فرستنده باز می گردد.

 

پس اکنون هر چه در گذشته فرستادی داری دریافت می کنی، 

 

و دقت کن امروز برای آینده ات چه چیزی داری ارسال می کنی! 

دیوانه و دل‌بسته اقبال خودت باش

دیوانه و دل‌بسته اقبال خودت باش

سرگرم خودت عاشق احوال خودت باش

یک لحظه نخور حسرت آن را که نداری

راضی به همین چند قلم مال خودت باش

دنبال کسی باش که دنبال تو باشد

این گونه اگر نیست به دنبال خودت باش

پرواز قشنگ است ولی بی‌غم و منّت

منّت نکش از غیر و پر و بال خودت باش

صد سال اگر زنده بمانی گذرانی

پس شاکر هر لحظه و هر سال خودت باش

یک قدم بیشتر بردار

آب توی 99 درجه نمی جوشه، باید به 100 برسه... 

 

 

اگه هنوز از تلاش هات نتیجه نگرفتی، 

شاید هنوز 100 درصد تلاشت رو نکردی؛ 

 

یک قدم بیشتر بردار؛ 

99 رو 100 کن.

واکنش آدم ها به مشکلات و سختی ها

واکنش آدم ها به مشکلات و سختی ها شبیه واکنش فلز در مقابل ضربه است؛ 

 

بعضی ها مثل «فولاد» نه شکل می گیرند، نه می شکنند، بی هدف می ایستند و از درون، عذاب می کشند؛ 

 

بعضی ها مثل «آهن» سعی می کنند قوی باشند، ولی در نهایت، یا خم می شوند یا می شکنند؛ 

 

بعضی ها مانند «مس» با ضربه ها ساخته می شوند، حالت می گیرند و بهتر می شوند... 

 

یک ضربه در آنِ واحد می تواند مهلک و کُشنده یا تأثیر گذار و سازنده باشد؛ 

بستگی دارد به اینکه تو چه کسی باشی!

مهم ترین ارث

مهم ترین ارثی که والدین برای فرزندان می گذارند؛ 

 

خونه، ماشین و دارایی گزاف نیست... 

 

بلکه دو چیز است: 

1. اعتماد به نفس: باور به توانایی خود 

2. عزت نفس: احساس ارزشمندی راجب خود

لذت بردن را یادمان ندادند

لذت بردن را یادمان ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ

از گرما می‌نالیم،

از سرما فرار می‌کنیم.

در جمع،

از شلوغی کلافه می‌شویم و در خلوت،

از تنهایی بغض می‌کنیم.

تمام هفته منتظر رسیدن روز تعطیل هستیم

و آخر هفته هم بی حوصلگی تقصیر غروب جمعه است و بس.

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﺎﻥ ﺭﺍﺗﺸﮑﯿﻞ می دﻫﻨﺪ،

ﻣﺪﺭﺳﻪ

ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ

ﮐﺎﺭ...

ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﯽ‌ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﻢ

ﺑﺪﻭﻥ ﻟﺬﺕ ﺍﺯ ﻣﺴﯿﺮ،

ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ می خوﺍﺳﺘﯿﻢ ﺑﮕﺬﺭﻧﺪ...

اکانت های بدون صاحب

غم انگیزه ولی صد سال بعد دنیای مجازی رو تصور کنید... 

 

کلی اکانت های بدون صاحب 

 

مثل یک قبر از ما به جا خواهد موند.

همه چیز تکراریست...

نیما یوشیج در تولد یک سالگی پسرش نوشت :

«پسرم یک بهار، یک تابستان، یک پاییز و یک زمستان را دیدی، 

زین پس همه چیز تکراریست جز محبت و مهربانی...»

صبر کنم یا تحمل ؟ مسئله این است...

صبر از تسلیم و پذیرش می آید 

لیکن 

تحمل از مقاومت و مخالفت.

 

صبر مقدس است . صبر نوعی آشتی و صلح درونی با خود به همراه دارد . در واقع وقتی درباره ی چیزی صبر می کنی ، داری به آن اتفاق میگویی که من با تو موافقنم . تسلیمم . با وقوع تو مشکلی ندارم ، چون از درون با تو همسو و موازی هستم و وجود تو را به رسمیت شناخته و می پذیرم .

 

در تحمل مقاومت وجود دارد . نوعی مقاومت پنهان . تو داری تحمل می کنی که چه شود ؟؟؟ که بگذرد ...
چه چیز بگذرد ؟؟؟
آن چیزی که نتوانستی وجودش را بپذیری . آن چیزی که تو را به ستیز و جنگ درونی برده است . آن چیزی که در بیرون پیش آمده ، اتفاق افتاده و تو از درون با آن مخالفت ورزیده ای .
بله ، تحمل خوب است . مسکن است . ولی راه حل نیست . تحمل فقط تو را اندکی به جلو پرتاب می کند تا التیامی موقتی و ناپایدار پیدا کنی . ولی با کوچکترین جرقه ، با کوچکترین اتفاق ، مجددا همان نا آرامی قبلی ظاهر می شود . شاید هم با شدت و قدرت بیشتر .